Bir şeyler öğrenmek için gözlerinizin içine hayranlıkla bakan çocuklar düşünün.
Merhaba, benim adım Sıla SARICIK, 19 yaşındayım. Nişantaşı Üniversitesi’nde okuyorum.
Birgün bilgisayarımda birşeyler araştırırken geldi yurt dışı fikri aklıma. Dedim ki bişeyler yapmam lazım. Keşfedecek çok fazla şey varken yaşamımı bu küçük fanusun içinde geçirmek istemiyorum. Dünya’ya ufak bir değişim katmak, bir kadın olarak daha güçlü olmak istiyorum. Her dilde arkadaşım olsun, her ülkenin toprağına ayağım değsin. Sadece en iyisini değil en kötüsünü de tadayım. Ve ben bunları düşünürken AIESEC çıktı karşıma. Arkadaş ortamında duymuştum ve duyduğum gibi Google’a yazdım. Tüm projeleri araştırdım. İnceledim. Kendime en uygun program Global Volunteer’dı. Hazırlık sınıfını yeni bitirmiştim. Farklı bir deneyim ve farklı bir ülke olsun dedim. Hindistan çıktı karşıma. Zor karar verdim. Korktum. Vizede sıkıntılar yaşadım. İnsanlar bana sorduklarında Hindistan dediğimde büyük tepkiler aldım. Ailem maddi olarak bu sene yanımda olamayacaklarını ve bir sene daha beklemem gerektiğini söylediler. Ama ben asla pes etmedim. Çünkü projem çocuklarla ilgiliydi. Gerçekten çok istiyordum.
Part time çalışmaya başladım. Onun dışında özel ders vermeye başladım. 4 gün okuldan sonra çalışıyordum. Akşamları matematik dersi veriyordum ve aynı zamanda okulum vardı. 4 ayda 6 bin tl biriktirdim. Uçak biletimden vizem ve tüm ihtiyaçlarımı bu parayla karşıladım. Bishkek aktarmalı gittim. Çok maceralı bir uçuş oldu benim için. Havaalanında oluşan bir kavga ve farklı bir problem yüzünden kapıdan gecemedim uçağımın saatı kaçtı. Ama ben 1 saat bekledim ve içeri koşarak geçtiğimde uçağımın 2 saat rötar yaptığını öğrendim. O zaman dedim ki benim gerçekten gitmem lazımmış. Bu hikaye böyle bitemezdi tabi. Bishkek’te aktarma sırasında sorunlar yaşadım. Azeri bir polis gelip bana yardımcı oldu. Türkçe konuşan birinin olması bile bana yetmişti. Çok komik anılarım oldu Bishkek Havalimanında. Malatyalı Hintli bir kadınla tanıştım. Hemşeri çıktık. Tüm uçuş boyunca sohbet ettik.
Global Volunteer olarak yapılması gerekenin en iyisini yapmak için her şeyimi ortaya koydum
Projem çocuklarla ilgili bir projeydi. Orada onlara İngilizce , matematik vb. beceriler öğretiyorduk. Projem günde 3 saatti fakat ben en az 6 saat kalıyordum. Onlardan ayrılamıyordum. Projemi size nasıl anlatsam bilemiyorum. Kelimeler yetmiyor o duyguya. Bir şeyler öğrenmek için gözlerinizin içine hayranlıkla bakan çocuklar düşünün. Sadece yeni bir kelime, sadece yeni bir oyun için yerlerinde duramadıklarını hayal edin. Yarın da geleceksin derken ki umutlarını düşünün. İlk kalemi beraber tuttuğunuzu düşünün. İlk alfabeyi sizin öğrettiğinizi ve onların hayatlarında bıraktığınız o izi düşünün. Onlar benim çocuklarım ve ben onların öğretmeniyim. Ve bu dünya için bilinmese de onların hayatları için çok önemli bir yerde olduğumu biliyorum. Ben ayrılacağım günü söylemesem bile onların son günümü hissedip hüngür hüngür ağladıklarını gördüğümde, ilk matematik dersinde 2 +2 yi yaparken son gün kökleri dışarı çıkardıklarını gördüğümde hayatta bundan değerli hiçbir şey olamayacağının farkına vardım.